Ik dacht dat het leven stilviel, maar ik begon opnieuw.

Ina uit Hardenberg is partner, moeder van twee zoons én een echt gevoelsmens. Drie jaar geleden stortte haar wereld in. Nu leeft ze bewuster dan ooit.  

Kun je vertellen wat er drie jaar geleden gebeurde?

"Ik voelde me al een tijdje niet mezelf, maar ik zocht er niks achter omdat ik ook behoorlijk wat op mijn bordje kreeg. Ik was op het werk en ineens dacht ik: ‘Wat is er toch met me aan de hand?’ Ik wilde aan de slag, maar het ging niet. Eenmaal thuis klapte ik in en alles kwam eruit."

Wat gebeurde er daarna?

"Ik kreeg paniekaanvallen en kon niet meer alleen zijn. Angst, hyperventilatie en ik kreeg medicatie. Allemaal dingen die ik niet kende en ik herkende mezelf niet meer terug. Het voelde alsof ik vastzat in een cocon, alsof dit was hoe mijn leven er uit zou zien vanaf dat moment. Uitzichtloos dus. Maar ik heb altijd hoop gehouden, zelfs op de donkerste dagen."

Wat gaf jou hoop?

"Mijn geloof, mijn gezin en andere mensen dichtbij me. En muziek. Op de één of andere manier kon muziek me nog wel raken, hoe slecht ik me ook voelde. Ik herkende me er zó in. Vooral het nummer ‘Als ik val’ van Irma Dee. Dat lied eindigt met de woorden dat als ik val, dat ik zal landen op Eeuwige Handen. Als mensen me vragen hoe het voelt om je zo te voelen dan laat ik ze dit nummer luisteren. Eén op één mijn gevoel van toen.”

Wat hielp jou in het herstel?

“Blijven vertrouwen op God en gebed. Gebed is echt de leidraad in mijn leven. Tijdens de week van gebed in maart dit jaar, kwam ik erachter hoe bijzonder het is om op een plek te zijn waar je vertraagt. En echt tot bezinning komt.”

“Na drie jaar van behandelingen en veranderingen in mijn medicatie begon ik me weer wat beter te voelen. Misschien zelfs iets te veel… En later kwam Charlie, ons hondje. Hij vertraagt mijn leven letterlijk. Hij kijkt naar een vogel, en dan kijk ik ook. Ik leer door hem echt weer stil te staan."

Wat betekent vrijheid voor jou nu?

"Alles. Eigenlijk voelt alles voor mij nu als vrijheid. Dat ik wakker word en zin heb in de dag, dat ik mensen blij kan maken en kan verbinden, maar ook dat ik durf te zeggen wat ik voel. Dat ik mijn grenzen mag aangeven. Dat ik niet meer bang ben om mezelf te zijn. Ik heb mezelf opnieuw leren kennen. Ik leef nu intenser, bewuster. En ja, ik ben nog net zo enthousiast!”

Wat is jouw wens voor de toekomst?

"Een plek in Hardenberg waar iedereen kan komen. Ik zou wensen dat er niet elke week, maar elke dag gebeden kan worden voor of met jou. Een plek waar je gewoon mag zijn. Zonder oordeel. Even rust. Een kop koffie en een luisterend oor. Dat gun ik iedereen."

"Ik was een rups in een cocon. Nu kan ik weer vliegen."

Ina’s verhaal is er één van geloof, hoop en liefde. Een reminder dat vrijheid niet alleen iets is van buitenaf, maar vooral vanbinnen.