Als klein jongetje droomde ik ervan, nu doe ik het.

Boudewijn (59) uit Hardenberg werkt al jarenlang op de financiële afdeling van Saxenburgh. “Het ziekenhuis voelt als thuis. In Hardenberg kom ik overal bekenden tegen. Zelfs in het bos. Mijn vrouw vraagt al niet meer wie het is als ik ‘hoi’ zeg.” Maar in het weekend trekt hij z’n andere ‘pak’ aan: dat van machinist. Een kinderdroom die hij alsnog tot leven bracht.  

Wanneer begon jouw liefde voor treinen?

"Ik ben geboren in Haarlem, we woonden dicht bij het station. Als klein jongetje stond ik al op het perron naar alle treinen te kijken. Tijdens vakanties zochten we altijd de stations en treinen op, dat doen we nog steeds. Die fascinatie is nooit weggegaan."

Maar je werd geen machinist – in elk geval niet meteen.

"Nee, ik ben het financiële pad opgegaan. Ik werk al sinds 1996 bij Saxenburgh, daar voel ik me echt thuis. Maar mijn liefde voor treinen bleef. En op een dag dacht ik: als ik het nu niet doe, dan doe ik het nooit meer."

Wat heb je toen gedaan?

"Ik heb me in 2012 laten omscholen. Dat was wel even pittig,” lacht hij. Gelukkig kreeg hij steun van zijn werkgever én zijn gezin. “Mijn directeur snapte me. Zijn broer had een passie voor bussen, dus hij begreep hoe belangrijk dit voor mij was.” Overdag werkte Boudewijn in het ziekenhuis, ’s middags zat hij in de schoolbanken in Rotterdam. “Je leeft maar één keer,” zegt hij. “En het maakt me zo blij. Sommige mensen verklaren me voor gek, maar ik ben echt een blijere Boudewijn geworden. Een jongensdroom, die nu werkelijkheid is.”

Hoe ziet jouw leven er nu uit?

"Nu combineer ik beide werelden. Doordeweeks werk ik op kantoor, in het weekend rijd ik op de trein voor Arriva. Op het traject tussen Zwolle en Emmen of naar Almelo. Soms zelfs op de nachtrein naar Schiphol. Die afwisseling maakt me gelukkig. De een gaat naar een concert of sportclub, ik rijd op de trein."

Wat betekent vrijheid voor jou?

"Dat ik kan doen wat ik écht leuk vind. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil. Of ik nu op de trein zit, of met m’n vrouw op fietsvakantie in Zwitserland. Ik voel me vrij als ik het leven kan invullen op mijn manier.”

Wat is jouw mooiste herinnering op het spoor?

"Mijn allereerste rit met de nachttrein naar Schiphol. Het was mistig, heel mistig. Ik zweette peentjes, maar het was onvergetelijk. Het gevoel van ‘ik doe dit gewoon’."

“Werk is niet alles. Maar als je het doet, doe dan iets wat je écht leuk vindt. Daar word je blij van. Ik in elk geval wel.”

Boudewijns verhaal laat zien dat het nooit te laat is om te kiezen voor wat je echt raakt. Vrijheid zit in het volgen van je passie, zelfs als dat langs het spoor loopt.